สองมือของลู่หานโอบรอบคอจงอินเอาไว้แน่น ลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาในปากทำให้ร่างบางแทบละลายไปกับผ้าปูเตียงด้านหลัง พยายามผ่อนคลายและรวมความรู้สึกไปที่ปากเพื่อรับรสของจงอินเพียงอย่างเดียว สัมผัสไออุ่นจากลมหายใจของจงอินบนแก้ม สัมผัสปลายมือที่ไล้ไปตามคอจนถึงหน้าอกอย่างบางเบา
จงอินสอดมือเข้าทางชายเสื้อกล้ามด้านล่าง เลิกขึ้นจนสุดแขนเผยให้เห็นเรือนร่างบางที่ขาวผ่องยามต้องกับแสงจันทร์ ลู่หานเม้มปากกลั้นยิ้มเขินเมื่อรู้ว่าตัวเองโดนแกล้ง เสื้อยังคาอยู่ที่เหนือศอกไม่สามารถถอดออกเองได้ “จะผูกแขนลู่หานไว้แบบนี้หรอ” เสียงเล็กประท้วง ตัวแข็งทื่อเมื่ออีกคนใช้ปลายลิ้นละเลงลงบนจุดอ่อนไหวที่หน้าอกไม่หยุด เผลอส่งเสียงในลำคอ ปลายเท้ากดกับที่นอนแน่น ใบหน้าแดงเถือกเมื่อจงอินเงยหน้ามองอย่างพอใจ
“อยากให้ถอด...ก็ขอดีๆ” เจ้าตัวสั่งแบบนั้นและลงไปจัดการกับผิวเนียนต่อ ลู่หานสัมผัสถึงปลายลิ้นที่สลับกับแรงบดจูบบนร่างกายไม่หยุดหย่อน เสียววาบจนเผลอกัดปากตัวเองจนเป็นรอย พยายามเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูด
“อือ..จ...จงอินถอด...”
“อะไรนะ?” เสียงคำถามลู่หานกลายเป็นเสียงคราง ใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อจงอินเริ่มใช้มือสอดเข้าไปในกางเกงทีละน้อย หน้าท้องเกร็งจนเผลอยกคอขึ้นจากหมอน ส่งสายตาอ้อนวอนอีกคนที่อยู่ห่างอย่างอายๆ ว่าตัวเองอยากกอด อยากจูบอีกฝ่ายจนแทบบ้าพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่าเดิม
“จูบหน่อย...อื้อ...” สายตาเย้ายวนของร่างบางทำจงอินร้อนรุ่ม สองมือเปลืองผ้าอย่างละชิ้นอย่างรวดเร็ว บดริมฝีปากเข้ากับปากที่แดงจัดของลู่หานตรงหน้า ลิ้นทั้งสองสอดรับกันด้วยควากระหาย รอบปากเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย ไม่รีรอ ลู่หานใช้มือปลดกระดุมชุดนอนอีกคนอย่างรู้งาน
เนื้อกายทั้งสองแนบสนิท ความเย็นของอากาศไม่สามารถสู้ร่างกายที่ร้อนระอุที่ผิวได้แม้แต่น้อย ขาเรียวบางโอบรอบเอวหนาที่กำลังขบกัดไปบนหน้าอกอีกครั้ง เสียงครางเบาๆของลู่หานยิ่งทำให้จงอินคลั่ง เลื่อนตัวลงพรมจูบไปบนสะโพกผิวน้ำนม จับขาสองข้างพาดขึ้นกับไหล่ ใช้ลิ้นเลียไปรอบโพรงด้านล่างจนเปียกชุ่มก่อนจะสอดตามด้วยลิ้นที่เร่าร้อน
“อาา..จงอิน…” ร่างบางร้องเสียงหลง สองมือบีบหมอนข้างตัวจนยับยู่ยี่ เจ็บแต่กลับรู้สึกดีเกินจะหยุดพัก งอขาโก่งสะโพกเปิดทางให้อีกคนเข้ามาสะดวกขึ้นกว่าเดิม เมื่อความปวดแปลบกลายเป็นความชินชา เริ่มขยับตามที่จงอินนำ
ทุกอย่างผ่อนคลายลงเมื่อจงอินผละออก หันมองคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วง “ไหวมั้ย...ฉัน...ไม่อยากให้นายเจ็บไปมากกว่านี้เลย” จงอินถามเพื่อความมั่นใจ ต่อให้เขาอยากจะกัดกินลู่หานแค่ไหน ถ้าอีกฝ่ายไม่พอใจเขาก็ต้องหยุด แต่ผิดคาดเมื่อลู่หานกลับช้อนตามองอย่างโหยหาคล้ายต้องการมากกว่าเดิม
“ลู่หานชอบ..ทุกอย่างที่จงอินทำ...และทุกอย่างที่จงอินกำลังจะทำ” กว่าจะพูดได้เป็นประโยคลู่หานแทบหมดแรง ต้องเค้นลมหายใจทั้งปอดขึ้นมาเปล่งเป็นคำพูด ยกแขนขึ้นดึงอีกคนเข้ามาใกล้ ประคองใบหน้าที่แสนรักไว้ในมือ กัดดูดริมฝีปากล่างของจงอินเบาๆ
เกินจินตนาการว่าลู่หานในวันนี้เซ็กซี่และแสนจะยั่วยุเขาแค่ไหน ความร้อนแผ่ซ่านไปตามร่างกายอีกครั้ง “อ๊ะ...อ๊าา...” ลู่หานครางดังขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสองนิ้วที่สอดเข้ามาโดยไม่รู้ตัว เจ็บอึดอัดจนน้ำตาซึม จงอินรีบจูบไปตามใบหน้าเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจนั่น ปล่อยให้เล็บบางจิกเข้าที่หลังระบายความเจ็บเสียวจนพอใจ ทุกจังหวะที่นิ้วเลื่อนเข้าออกลู่หานรับรู้ว่าจงอินระวังมากแค่ไหน การเคลื่อนไหวทุกอย่างช่างรู้ใจลู่หานเหลือเกิน
คิมจงอินยิ้มเมื่อเอวบางขยับขึ้นลงไปพร้อมกับมือเขา จ้องตรงไปที่ดวงตาหวานด้านล่าง ขนตาเรียวยาว สะกดเขาให้ตกหลุมก้มลงไปจูบอีกครั้งโดยไม่รู้สึกเบื่อหน่าย เสียงเล็กครางอยู่ข้างหูเป็นชื่อเขาทำให้ความอดทนกลายเป็นศูนย์ ชักนิ้วมือออกและส่งแกนกลางที่กำลังชูชันเข้าไปแทนที่อย่างรวดเร็ว
“อ๊าาาา….จ..จงอิน...” ร่างบางกระตุกแข็งเกร็ง รู้สึกถึงเนื้อแน่นที่สอดเข้ามาลึก ลมหายใจขาดช่วง มือหนาบีบไปตามขาอ่อนขาวที่ด้านข้างเบาๆ บรรเทาความเจ็บปวดที่กำลังแล่นกระจายไปทั่วทุกส่วน ก่อนจะใช้สองแขนช้อนลำตัวด้านบนของลู่หานขึ้นมากอดไว้ สัมผัสถึงลมหายใจและเสียงเต้นหัวใจของกันและกันอย่างแนบชิด
ลู่หานกัดปากเมื่อจงอินเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ ขาบางโอบรัดเอวหนาไว้อย่างแนบแน่นเหมือนกับสองแขนที่คล้องเอาไว้ไม่ปล่อยคลาย “อา...อะ อื้อ..”
เสียงหอบดังก้องอยู่ในหูของทั้งสอง ดังขึ้นเรื่อยๆ ลู่หานกัดไปที่ไหล่กว้างและร้องเสียงหลงเมื่อจงอินเริ่มขยับเร็วขึ้น เนื้อกระทบกันเป็นจังหวะสอดรับกันอย่างลงตัว เร็วขึ้น และลู่หานต้องการมากขึ้น พยายามยกสะโพกขึ้นรับแรงกระแทกจนเสียวไปทั่วร่าง
“จงอิน...อ๊าาาา อะ...อื้อ...” การรุกล้ำร้อนแรงเกินทนไหว ลู่หานน้ำตาแทบไหลอย่างเป็นสุขเหมือนกับจงอินที่ครางอยู่ข้างหูบางอย่างได้อารมณ์ สองมือประสานไปบนท้ายทอยของร่างสูงให้กดลงจูบอย่างเร่าร้อน ผละออกเมื่อต้องหยุดพักหายใจ แรงกดในท้องเพิ่มพูนทุกครั้งที่แกนร้อนเข้ากระแทกเข้าจนมิด หน้าอกเสียดที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเสียดสีกันไปมาไม่หยุดหย่อน ลู่หานเผลอร้องซี้ดเมื่อร่างสูงเพิ่มจังหวะเพิ่มขึ้นอีกจนเสียงเตียงกระทบกับผนังดังตึงตัง
ร่างบางดิ้นพล่านเมื่อจงอินจับขาสองข้างพาดขึ้นบนไหล่และขยับสะโพกเข้าออกอย่างหนักหน่วง พยายามกดปากเข้ากับหมอนที่ด้านข้างเพื่อไม่ให้ร้องดังไปมากกว่านี้ แต่จงอินกลับโยนหมอนใบนั้นทิ้งลงข้างเตียง ก้มตัวลงกระซิบอย่างหอบกระหายข้างหูบาง “ร้องเป็นชื่อฉัน” คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำ กัดปากหันมองสายตาดำขลับที่จ้องมา ก่อนจะปล่อยตัวเองครางต่อโดยไม่สนใจว่าจะดังแค่ไหน
“อื้อ...จงอิน...ที่รัก...อ๊าาา” คำยั่วยวนของลู่หานเพิ่มแรงให้กับจงอินมากขึ้นไปอีก ร่างสูงกระแทกอย่างแรงกระชั้นถี่ยิบจนลู่หานขยับเอวตามไม่ทัน สองมือโดนกดตรึงไว้กับที่นอน ปล่อยให้จงอินกระหน่ำพรมจูบลงตามใบหน้า “จง...อิน...เร็วอีก” เสียงบางครางกระเส่าหลังจากได้รับผลตามคำเรียกร้อง ขมับและไรผมเต็มไปด้วยเหงื่อไหลริน ร่างกายสั่นกระเพื่อมตามแรงกระแทกที่หนักหน่วงไม่ยั้ง
“อ๊าาาาาาา” เสียงหวานร้องหลงไม่เป็นศัพท์ ปลายนิ้วเท้าจิกงอ หลังบางโก่งขึ้นพร้อมกับกล้ามเนื้อด้านล่างที่บีบตอดรัดขึ้นพุ่งจนสุดอารมณ์ สัมผัสถึงของเหลวอุ่นที่ไหลวนอยู่ในร่างกาย พร้อมกันด้วยเสียงของจงอินที่คำรามดังอยู่ข้างหู ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหอบหายใจอย่างหมดแรงทั้งคู่
เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเหงื่อไคล จงอินก้มลงหอมไปที่แก้มบางเบาๆ ทิ้งตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อน “เก่งกว่าที่คิด” ใบหน้าคนโดนชมกลายเป็นแดงเข้ม ไม่รู้ว่าเหตุผลเพราะเหนื่อยจัดหรือเขินกับสิ่งที่เกิดขึ้นกันแน่ เสียงหายใจที่ดังหอบค่อยๆเบาลง นอนกอดกันใต้ผ้าห่มหนาไม่ผละออก
มือบางไล้ไปบนโหนกแก้มของจงอินช้าๆ สายตายังคงจ้องตราตรึงไม่ห่าง ราวกับไม่อยากให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปแม้แต่เสี้ยววินาที เช่นเดียวกับดวงตาดำขลับชวนต้องมนต์ของจงอินที่ไม่ละไปที่ไหน นอกจากดวงตาหวานเยิ้มของลู่หานเท่านั้น ไม่มีใครพูดอะไรอีก ทั้งคู่หลับตาลงพร้อมกับในอ้อมกอดของกันและกัน รอต่อสู้กับวันข้างหน้า
ผมจะกอดคุณ
....จะรักคุณให้มากที่สุด เหมือนว่าวันนี้เป็นวันสุดท้าย..ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
No comments:
Post a Comment