[TRANS] After Hours (in the Disco Elevator)

หลอดไฟฟลูออเรสเซนต์กระพริบเป็นจังหวะก่อนดับไป ปล่อยทิ้งไว้เพียงความมืด ไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยแสงอ่อนๆจากรอยแยกบนผนังโลหะ

ทุกสิ่งเกิดขึ้นหลังจากลิฟท์ตัวหนึ่งเกิดการขัดข้อง จำต้องหยุดลงชั่วคราวที่ชั้นยี่สิบเอ็ดของตึกสูง

ชายสองคนรู้สึกพื้นที่สั่นไหวที่ใต้เท้าของพวกเขา มือบางกำราวเหล็กแน่น คล้ายฝากชีวิตตัวเองไว้บนนั้น หันหน้าเขาหากระจกที่อยู่ติดกัน ส่วนชายร่างสูงยืนมองประตูที่ปิดสนิทไร้ทางออก เมื่อเห็นอีกคนที่ยืนนิ่งด้วยเข่าสองข้างสั่นเทา หากสังเกตให้ดี เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ชายผิวแทนยิ้มขึ้นมากับใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อย ปรากฎดวงตานักล่าที่ซ่อนเร้น พร้อมออกล่าเหยื่อตามจังหวะหัวใจที่เต้นถี่

คนผมบลอนด์เดินอย่างเก้ๆกังๆไปด้านหน้า เต็มไปด้วยความประหม่า สายตาประจบพบกับปุ่มที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะที่เขียนว่าฉุกเฉินอยู่ด้านหน้า เขากดลงไปด้วยความแรงกว่าที่ควร ตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ได้คืนมากลับเป็นความเงียบงัน เขาลองอีกครั้ง กดซ้ำหลายครา แต่ไม่เป็นผล

เสียงเริ่มแหบพร่า ยังคงไร้การตอบรับ

“ลู่หาน” คนด้านหลังเรียกชื่อ เขาหันกลับไปโดยที่มือยังคงอยู่บนปุ่มเก่าๆนั่น เจ้าของเสียงทุ้มต่ำยืนอยู่ที่มุมห้อง วางแขนพักสบายๆดูไม่ยี่หระกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า คล้ายกับว่าทุกอย่างอยู่ในควบคุมของเขาเองทั้งหมด

“ไอ้ปุ่มนั่นมันอาจจะพังไปแล้ว” เขากล่าวต่อ

ทำให้คนผมบลอนด์มองจ้องร่างสูงด้วยสายตาที่เบิกกว้าง “ก่อนหน้านี้ เราเพิ่งถึงชั้นสิบแปดเมื่อลิฟท์มันหยุด”

“แล้ว?”

“เพราะงั้น...จงอิน...เราอยู่สูงกว่าพื้นโลกสักห้าสิบเมตร ว่างเปล่า” สายตาหวานตวัดมองบางสิ่งบางอย่างที่น่าจะเป็นกล้องวงจรปิดบริเวณมุมห้อง

“กล้องก็น่าจะพังเหมือนกัน...หรือมันเคยใช้ได้บ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้? ช่างเถอะ เดี๋ยวก็มีคนมาซ่อม” ร่างสูงผมสีน้ำตาลเสริมและตบฝ่ามือลงที่พื้นข้างๆเป็นการชวนอีกคนให้มานั่งด้วยกัน

“ตกลงไปตายแน่เลย” ร่างบางขยับเข้ามาใกล้แต่ยังไม่ยอมนั่งลง

จงอินพูดต่อราวกับไม่ได้ยินเสียงเล็กนั่น “คงต้องใช้เวลาสักพักใหญ่ อาจเป็นชั่วโมง...เราควรทำตัวผ่อนคลายเข้าไว้” น้ำเสียงนั่นกล่าวเมินเฉย ปลดเนคไทที่คอและกระดุมเสื้อออก

แต่ลู่หานยังคงนิ่งและเงียบอยู่ที่เดิม

“ฉันบอกว่า...” เจ้าของเสียงทุ้มลุกขึ้น เดินตรงไปหาอีกฝ่ายที่ยังไม่เลิกอกสั่นขวัญแขวนกับเหตุการณ์ตรงหน้า “...เราต้องทำตัวให้ผ่อนคลาย”

ความเงียบงันเข้าครอบงำทั้งคู่ยาวนานกว่าเก่า แต่อย่างน้อยมือบางก็หัดเลียนแบบสิ่งที่เขาทำก่อนหน้าบ้าง ปลดเนคไทให้หลวม ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเชื่องช้า ชักนำให้คนที่ยืนมองอยู่รู้สึกไม่ได้ดั่งใจ

“ให้ช่วยปลดไหม?” จงอินถามขึ้น แต่เขาไม่รอคำตอบพร้อมกับดึงเนคไทที่เกะกะนั่นออก กดหยิกผิวขาวบาง กระตุกเงื่อนสุดแรง จนทั้งหมดรุ่ยร่วงมาอยู่ในมือ กระดุมเสื้อเม็ดบนสุดถูกปลดออก -หนึ่ง… และเลื่อนลงปลด -สอง… มือหนาใช้เวลาไล้ไปตามผิวขาวที่ถูกซ่อนไว้ -สาม…

ตลอดทุกวินาที อีกฝ่ายตายังคงมองไปที่พื้น ปิดปากแน่นเงียบกริบ เหลือเพียงลมหายใจที่ขาดห้วงออกมาดังกว่าสิ่งใสรอบด้าน

เมื่อใบหน้าเรียวเงยขึ้น จงอินมองเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน ไร้ความเกรงกลัว สายตาที่ทำให้เขายิ้ม

และใน สาม...สอง...หนึ่ง

สองร่างประกบเข้าหากันในทันใด เชื่อมต่อกันด้วยริมฝีปากและลิ้นที่ร้อนระอุ ใบหน้ารู้สึกถึงลมหายใจที่อุ่นรด ลู่หานอาจไม่สามารถควบคุมตัวเองต่อการกลัวความสูงได้ แต่เขาสามารถควบคุมทุกท่าทางที่ต้องการได้ในตอนนี้ ส่งลิ้นตรงเข้าพัวพัน ริมฝีปากอวบอิ่มไร้ความปราณี แลกเปลี่ยนด้วยความร้อนเร่า ชิมรสผิวสัมผัสของร่างกาย กล่องเหล็กโลหะไม่สามารถคุกคามอารมณ์ได้อีกต่อไป โยนทิ้งความจริงที่พวกเขากำลังถูกแขวนชีวิตอยู่บนเส้นด้ายออก ปล่อยเนคไทในมือทิ้งลงกับพื้น ปลดเปลื้องอาภรณ์ด้านล่างอย่างรวดเร็ว

แสงไฟอ่อนๆที่ผนังสว่างวิบวาบ แว่วเสียงคล้ายกับคนกำลังกระแอมบอกว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กันลำพัง

“ด...เดี๋ยว ถ้าเขามีคนกำลังดูเราอยู่ละ?” ลู่หานถามขึ้น คลายมือที่กุมผมสีน้ำตาลออก

“ใครจะไปสน” เสียงจงอินหอบหนัก ปากยังคงแทรกสอดไปตามลำคอขาว ดูดด่ำทิ้งรอยแดงไว้เป็นเส้นแดงฉาน ทิ้งตัวลงวางเข่ากับพื้น ปลดซิปปล่อยกางเกงกองไว้ที่ข้อเท้าไม่แยแส ฝ่ามือลูบไล้ร่างที่เปลือยเปล่า บีบคลึงต้นขาอ่อนจนเป็นรอย ก่อนจะเงยหน้ามองสายตาฉ่ำเยิ้มที่ก้มลงมา หายใจระริน ผมม้ากระเซอะกระเซิงดูน่ารักปนเย้ายวน แต่สายตากลับเห็นได้ชัดว่าลังเล มือที่กำแน่นกลับกลับคลายลงเสียดื้อๆ

“ลู่หาน” เขาเรียกด้วยน้ำเสียงดุดันหลังจากกระตุ้นสิ่งที่โป่งพองอยู่ใต้ผ้า มันได้ผลชะงัก สติกลับคืนไร้ข้อกังขา ความรู้สึกถาโถมเข้ามาจนมือบางจิกกลุ่มผมสีน้ำตาลแน่น ฝ่ามือหนาขยับโอบกุมส่วนอ่อนไหวที่สั่นระริก ขยับเคลื่อนเร่งเร้าให้ร่างบางได้พอใจ

โพรงปากที่ดูดดุดอย่างกระหายนั่นเรียกความสนใจได้ล้ำเลิศที่สุด

ยอดเยี่ยม

ทุกสัดส่วนถูกห่อหุ้มด้วยลิ้นร้อน บดเบียดเสียดดุนจนเปียกชุ่ม ริมฝีปากหนาหยอกล้อขยับเข้าออกไม่ปราณี เกิดเสียงแฉะน่าอายจากน้ำลายชายหนุ่มดังชัด ราวจับไม้ที่อุ่นในตอนแรก กลับเย็นชืดเมื่อเทียบกับความเร่าร้อนของจงอินที่กำลังปรนเปรอให้ ราวฟ้ากับเหว

ลู่หานร้องครางเมื่อริมฝีปากหนาที่รัดแน่นรูดถอยออกจนสุดทาง ปรากฎเส้นน้ำลายใสเจือฟองขาวเชื่อมระหว่างปลายของรักกับปากที่ชุ่มฉ่ำ เสียงหวานครางดังกว่าเก่า เมื่อสายตาชายหนุ่มจ้องตรงมาอย่างนิ่งงัน นัยน์ตาประสานตรึงไว้ ก่อนใช้มือช่วยปลดปล่อยความปรารถนา ค่อยๆส่งนิ้วมือที่เปียกปอนไปด้วยของเหลว ตรงเข้าปากช้าๆ ปลุกปลั่นอารมณ์ในกายลู่หานเต็มสุดแสน

ภาพตรงหน้าเย้าสุดยอดเกินบรรยาย ลู่หานหวังเพียงเห็นคนตรงหน้าเปลื้องผ้าออกให้หมดจนไร้สิ่งปกปิด เขาร้อนรุ่ม ร้อน เผาไหม้ร่างที่อยู่จนมุมละลาย อ้าปากหายใจสูดอากาศรอบตัวให้กับหน้าอกที่บีบรัดแน่น

“อาาาา” เสียงกระเส่าร้องเร่าออกมา ความเจ็บปวดแล่นปราดเมื่อโดนนิ้วของจงอินสอดเข้ามาภายใน คับแน่นทั้งร่างอึดอัด ครางหอบหายใจที่ยากขึ้นทุกวินาที บิดตัวกดเล็บจิกลงตรงเนื้อชายหนุ่ม ควานหาสิ่งรอบกายที่จะพยุงตัวไว้ สติที่เหลือเพียงน้อยนิดรีบยกขาพาดไหล่กว้างเอาไว้ เมื่อนิ้วต่อไปสอดเสียดเข้ามาเพิ่ม อัดล้วงคลึงด้านใน แหย่เย้าเข้าออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาต้องการมากกว่าเดิม ความปรารถนาไร้ที่สิ้นสุด

“ได้โปรด” เสียงหวานครางร้อง “จงอิน...ได้โปรด ได้โปรด...เร็ว...” เขาร้องขออย่างบ้าคลั่ง โชคดีเหลือเกินที่ครั้งนี้จงอินไม่แกล้งเขาอย่างที่เคยชอบทำบนเตียง ร่างสูงยืนขึ้นทันทีที่เสียงเว้าวอนเริ่มขาดห้วง ใบหน้าดุดันรีบร้อนปลดเปลื้องสิ่งที่โป่งนูนในกางเกงออกอย่างเร็วไว

แต่มันไม่ว่องไวพอสำหรับความต้องการของลู่หานที่กำลังเอ่อล้น

“เร็วสิ...” ร่างบางวิงวอนอีกครั้ง ยกเท้าเตะกางเกงที่กองเกะกะอยู่ออกไปให้พ้นทาง หยาดเหงื่อเกาะกุมทั่วหลังเผยชัดเมื่อเจ้าตัวถอดเสื้อทิ้ง หันหน้าเข้ากับมุมห้องพิงร่างกายที่อ่อนยวบเอาไว้อย่างเหนื่อยอ่อน “จงอิน…เร็วสิ...ก่อนที่เราจะโดนจับได้”

จงอินตัวชาในฉับพลันก่อนจะหยิบเนคสีดำของลู่หานบนพื้นขึ้นมา ลู่หานรู้สึกไม่ดีนัก คล้ายกับมีบางสิ่งดุร้ายจ้องเขมือบเขาอยู่ด้านหลัง ก่อนจะหันขึ้นไปมองภาพสะท้อนในกระจก ก็สัมผัสถึงบางสิ่งที่ถูกรวบกระตุกอยู่บริเวณผมบลอนด์

เขาร้องออกมาเบาๆ ลืมตาเห็นจงอินกำลังใช้ไทด์สีดำขลับปิดปากเขาไว้แน่น ยังไม่ทันรู้ถึงชะตากรรม ร่างสูงก็กดท้ายทอยเขาไปด้านหน้า ก้มลงกระซิบน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “นาย...พูดมาก...ก้มตัวลงไป”

เจ้าตัวทำตามในทันที ความรู้สึกตื่นเต้นวิ่งปราดไปทั่วเส้นเลือดในร่างกายเมื่อได้ยินคำสั่ง ความต้องการที่ดุดัน ท่าทางที่เร่าร้อน ก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความเจ็บปวดและความพอใจ ล้วนเป็นสิ่งที่พร้อมรับ ท่าทางนั่นปลุกปั่นอารมณ์ในกายจงอินพุ่งทะยานขึ้น สอดแทรกตัวเข้าหาร่างบางทันที

แกนใหญ่ที่ชุ่มไปด้วยของเหลวเบียดเสียดเข้าหา จู่โจมช่องทางรักเริ่มจากผิวเผินจนสุดทาง ลู่หานครางอยู่ในลำคอด้วยความรู้สึกอึดอัดคับแน่นไปทุกอณู กรีดร้องเหมือนลูกแมวต้วน้อยที่กำลังโดนเล่นงาน เนคไทเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของริมฝีปากชมพูหวานเสียงกระเส่า แรงกระแทกชวนเสียวซ่านไปถึงช่องท้อง ขยับมือออกจากกระจกใส หมายจะจัดการตัวเองให้ได้ปลดปล่อย แต่กลับโดนจงอินที่อยู่ด้านหลังตรึงเอาไว้แน่น

“อยากเสร็จบ้าง?”

หากเป็นเวลาอื่นลู่หานคงตอบคำถามบ้านั่น แต่ตอนนี้เขาได้เพียงครวญคราง สื่อร้องบอกถึงอารมณ์ราคะที่ไร้การยับยั้งสิ้นคิด เอี้ยวตัวเผชิญหน้ากับจงอินที่กำลังแสร้งยิ้ม ขยับสะโพกถี่ยิบ สลับเข้าออกเคลื่อนกายเสียดสี ปมเกลียวคลื่นความปรารถนายิ่งพันทบ ความกระสันแล่นปราดเชี่ยวกราดขึ้นทุกขณะ เร็วขึ้น เร็วขึ้น พร้อมกันจัดการให้เสร็จสรรพ มือใหญ่ที่หยาบกร้านโอบกุมรอบส่วนที่ร้อนรุ่มเอาไว้ ขยับขึ้นลงไปพร้อมกับเอวที่ไม่หยุดปรนเปรอ ฟางเส้นสุดท้ายโดนตัดผึง เมื่อจงอินใช้นิ้วโป้งปัดปรายส่วนยอดกระสัน ร่างบางโก่งตัว เสียงหวานกรีดร้องพร้อมปลดปล่อยน้ำรักออกมาพอใจ

จงอินกระแทกหนักสุดฤทธิ์ขึ้นสู่จุดสุดยอดเมื่อเห็นสายตาฉ่ำเยิ้มชำเลืองมองในกระจก สะท้อนภาพร่างบางตัวแดงฉาน ผมบลอนด์ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง เนคไทสีดำตัดกับใบหน้าเรียวขาว ผูกแน่นจนเป็นรอยยาว นัยน์ตาดำขลับของร่างสูงเด่นชัด เอ่อล้นไปด้วยปรารถนา ไร้ซึ่งความอาย

ร่างบางสั่นเทาเมื่อเห็นดวงตาคมคายนั่น เบือนหน้าหลบหลีก แอ่นรับของเหลวอุ่นที่ไหลวนเข้ามาในร่าง ปล่อยให้โดนตรึงค้างจนจงอินยอมผละออก แข้งขาไร้เรี่ยวแรง ทิ้งตัวลงกับพื้น ปล่อยตัวเองอยู่ในท่าคลานทั้งอย่างนั้นกับมุมห้อง หายใจอ่อนเปลี้ย ไม่ขยับเขยื้อนจนกระทั่งอีกฝ่ายหย่อนตัวโอบเอวเขา วางคางบนหัวไหล่เบาๆ

-----------------------------------

Author: oigabuss

http://stellarpov.livejournal.com/7910.html